Στο ελληνικό αρχιπέλαγο, είχα την αντίθετη εντύπωση. Καινούργια νησιά εμφανίζονταν αδιάκοπα στον κύκλο του ορίζοντα. Η άδεντρη σπονδυλική τους στήλη χάραζε τα όρια του ουρανού, οι βραχώδεις ακτές τους ξεχώριζαν καθαρά πάνω στη θάλασσα. Κανένα μπέρδεμα, όλα ήταν ένας δείκτης στο σαφώς καθορισμένο φως. Κι απ'το ένα νησί στο άλλο, αδιάκοπα, πάνω στο καραβάκι μας που παρ'όλα αυτά κυλούσε, είχα την εντύπωση πως αναπηδούσα, μέρα νύχτα, στην κορφή μικρών, δροσερών κυμάτων, σε μια διαδρομή όλο αφρούς και γέλια. Από τότε η ίδια η Ελλάδα, κάπου μέσα μου, ακούραστα αρμενίζει ακυβέρνητη στην άκρη της μνήμης μου...
Αλήθεια, μια και το'φερε η κουβέντα, την ξέρετε την Ελλάδα; Όχι; Τόσο το καλύτερο!Τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί πέρα, σας ρωτώ; Θέλει αγνή καρδιά. Το ξέρετε πως οι φίλοι εκεί περπατούν στο δρόμο δυο δυο και κρατιούνται από το χέρι; Ναι, οι γυναίκες μένουν στο σπίτι και βλέπεις άντρες ώριμους, σεβαστούς, στολισμένους με μουστάκια, να μετρούν σοβαροί τα πεζοδρόμια με τα βήματά τους, με το χέρι μέσα στο χέρι στου φίλου. Το ίδιο και στην Ανατολή μερικές φορές; Έστω. Πείτε μου όμως, θα μου κρατούσατε το χέρι στους δρόμους του Παρισιού; Α! Αστειεύομαι. Εμείς έχουμε τρόπους, η βρώμα μας ανυψώνει. Προτού πάμε στα ελληνικά νησιά, θα'πρεπε να πλυθούμε πολύ καλά. Ο αέρας εκεί είναι αγνός, η θάλασσα και η χαρά φωτεινές. Κι εμείς...
Αλήθεια, μια και το'φερε η κουβέντα, την ξέρετε την Ελλάδα; Όχι; Τόσο το καλύτερο!Τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί πέρα, σας ρωτώ; Θέλει αγνή καρδιά. Το ξέρετε πως οι φίλοι εκεί περπατούν στο δρόμο δυο δυο και κρατιούνται από το χέρι; Ναι, οι γυναίκες μένουν στο σπίτι και βλέπεις άντρες ώριμους, σεβαστούς, στολισμένους με μουστάκια, να μετρούν σοβαροί τα πεζοδρόμια με τα βήματά τους, με το χέρι μέσα στο χέρι στου φίλου. Το ίδιο και στην Ανατολή μερικές φορές; Έστω. Πείτε μου όμως, θα μου κρατούσατε το χέρι στους δρόμους του Παρισιού; Α! Αστειεύομαι. Εμείς έχουμε τρόπους, η βρώμα μας ανυψώνει. Προτού πάμε στα ελληνικά νησιά, θα'πρεπε να πλυθούμε πολύ καλά. Ο αέρας εκεί είναι αγνός, η θάλασσα και η χαρά φωτεινές. Κι εμείς...
Αλμπέρ Καμύ Η Πτώση, 1956
Μου θύμισες έναν Άραβα φίλο που ήρθε στην Ελλάδα προ λίγων ετών. Πήγε να μου πιάσει το χέρι στην Τσιμισκή (ένδειξη αγάπης κι υπερβολικής εκτίμησης). Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς εμείς το παρεξηγούμε τόσο εύκολα αυτό. Στο Παρίσι -πριν από 10+ χρόνια- μόνο σε αραβικές συνοικίες το κάναμε. Στο κεντρικό Παρίσι και στη Σορβόνη ούτε κατά διάνυα.
ΑπάντησηΔιαγραφή