Γράφει η entropia
Τα φώτα χαμηλώνουν...η παράσταση αρχίζει. Οι προσδοκίες άνω του μετρίου δεδομένης της εξάντλησης των εισιτηρίων τις περισσότερες ημέρες. Ξεκινάει με ένα μονόλογο της κεντρικής πρωταγωνίστριας που έχει ως βασικό στόχο να σε μεταφέρει στην Πόλη του χθες, στις μυρωδιές της πολίτικης κουζίνας, στη νοσταλγία της απώλειας κοντινών προσώπων. Επικρατεί απόλυτη σιωπή, το κοινό περιμένει με κομμένη την ανάσα να συγκινηθεί, να "μεταφερθεί", να φτάσει στην περίφημη "λύτρωση" που οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μόνο το θέατρο μπορεί να πετύχει.
Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει. Οι ερμηνείες επιφανειακές, αποδυναμωμένες, απογοητευτικές. Επιστρατεύεται η κλασική τεχνική της φαρσοκωμωδίας "φωνάζουμε δυνατά τα αστεία μας" λες και απευθύνονται σε κοινό με κώφωση. Κεντρικό θέμα; Ο παστουρμάς, τα μπαρμπούνια και τα καλά αμπελόφυλλα (για ντολμάδες εννοείται). Οι σκηνές που εναλλάσσονται πολύ γρήγορα, όπως σε κάθε εύπεπτο θέαμα που σέβεται τον εαυτό του, περιλαμβάνουν φαϊ, χορό και επισκέψεις στο νεκροταφείο (για να μη λείψει και το απαραίτητο δάκρυ, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση ούτε με σφαίρες δεν κυλάει).
Κατανοούμε ότι στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, οι πόροι για τον πολιτισμό είναι περιορισμένοι. Κατανοούμε επίσης ότι σε αυτές τις δύσκολες εποχές κύριο ζητούμενο είναι να φέρει μια παράσταση εισπράξεις. Αλλά γιατί αυτό πρέπει να ισοδυναμεί με "εκπτώσεις" στην ποιότητα; Είναι γνωστό ότι πολύς κόσμος, ειδικά σε περιόδους όπως τώρα που πιέζεται οικονομικά, θεωρεί ότι το θέατρο και ο κινηματογράφος δεν πρέπει να κουράζουν το μυαλό με δύσκολα νοήματα, αντιθέτως πρέπει να προσφέρουν γέλιο και αναψυχή, διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει όλα τα θεάματα να γίνουν λαϊκίστικα, εύπεπτα και χωρίς ουσία. Από το θέατρο περιμένουμε κάτι καλύτερο, κάτι παραπάνω από τα ελληνικά σίριαλ της τηλεόρασης. Ή τουλάχιστον με αυτήν την εντύπωση έχω μείνει εγώ. Τρανή απόδειξη ότι μια παράσταση μπορεί να έχει απήχηση στη μεγάλη μάζα χωρίς να στερείται ποιότητας και ερμηνειών, αποτελούν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις όπως οι παραστάσεις "Το γάλα", "Σλουθ" και "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου".
Το θέατρο αντικατοπτρίζει την παιδεία μας και με τον ίδιο τρόπο που διεκδικούμε ποιοτικότερη εκπαίδευση στα σχολεία, θα έπρεπε να απαιτούμε και υψηλότερη ποιότητα στο θέατρο.
Τα φώτα χαμηλώνουν...η παράσταση αρχίζει. Οι προσδοκίες άνω του μετρίου δεδομένης της εξάντλησης των εισιτηρίων τις περισσότερες ημέρες. Ξεκινάει με ένα μονόλογο της κεντρικής πρωταγωνίστριας που έχει ως βασικό στόχο να σε μεταφέρει στην Πόλη του χθες, στις μυρωδιές της πολίτικης κουζίνας, στη νοσταλγία της απώλειας κοντινών προσώπων. Επικρατεί απόλυτη σιωπή, το κοινό περιμένει με κομμένη την ανάσα να συγκινηθεί, να "μεταφερθεί", να φτάσει στην περίφημη "λύτρωση" που οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μόνο το θέατρο μπορεί να πετύχει.
Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει. Οι ερμηνείες επιφανειακές, αποδυναμωμένες, απογοητευτικές. Επιστρατεύεται η κλασική τεχνική της φαρσοκωμωδίας "φωνάζουμε δυνατά τα αστεία μας" λες και απευθύνονται σε κοινό με κώφωση. Κεντρικό θέμα; Ο παστουρμάς, τα μπαρμπούνια και τα καλά αμπελόφυλλα (για ντολμάδες εννοείται). Οι σκηνές που εναλλάσσονται πολύ γρήγορα, όπως σε κάθε εύπεπτο θέαμα που σέβεται τον εαυτό του, περιλαμβάνουν φαϊ, χορό και επισκέψεις στο νεκροταφείο (για να μη λείψει και το απαραίτητο δάκρυ, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση ούτε με σφαίρες δεν κυλάει).
Κατανοούμε ότι στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, οι πόροι για τον πολιτισμό είναι περιορισμένοι. Κατανοούμε επίσης ότι σε αυτές τις δύσκολες εποχές κύριο ζητούμενο είναι να φέρει μια παράσταση εισπράξεις. Αλλά γιατί αυτό πρέπει να ισοδυναμεί με "εκπτώσεις" στην ποιότητα; Είναι γνωστό ότι πολύς κόσμος, ειδικά σε περιόδους όπως τώρα που πιέζεται οικονομικά, θεωρεί ότι το θέατρο και ο κινηματογράφος δεν πρέπει να κουράζουν το μυαλό με δύσκολα νοήματα, αντιθέτως πρέπει να προσφέρουν γέλιο και αναψυχή, διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει όλα τα θεάματα να γίνουν λαϊκίστικα, εύπεπτα και χωρίς ουσία. Από το θέατρο περιμένουμε κάτι καλύτερο, κάτι παραπάνω από τα ελληνικά σίριαλ της τηλεόρασης. Ή τουλάχιστον με αυτήν την εντύπωση έχω μείνει εγώ. Τρανή απόδειξη ότι μια παράσταση μπορεί να έχει απήχηση στη μεγάλη μάζα χωρίς να στερείται ποιότητας και ερμηνειών, αποτελούν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις όπως οι παραστάσεις "Το γάλα", "Σλουθ" και "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου".
Το θέατρο αντικατοπτρίζει την παιδεία μας και με τον ίδιο τρόπο που διεκδικούμε ποιοτικότερη εκπαίδευση στα σχολεία, θα έπρεπε να απαιτούμε και υψηλότερη ποιότητα στο θέατρο.
Πολύ ωραίο άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήσ.σ. σ.σ. Σε περιμένω σήμερα το βράδυ.
Fil, έγραψες!
ΑπάντησηΔιαγραφή